Hayatınızda rastalayabileceğiniz en nemrut, en suratsız , en soğuk fizyoterapiste sahibim. Resmen beni tedavimden soğuttu. İlk 1-2 gün hevesle giderken şimdi ayaklarımı sürüyerek gidiyorum resmen. Karnıma ağrılar giriyor o buzhane gibi soğuk ortama gireceğim diye. İnsan bir gülümser, hal hatır sorar. Bunlardan nasibini almamış bari işini iyi yapsın diye düşünüyor insan. O da yok... Mecburen, bir zahmet ara sıra "şuraya uzanın" falan diyor. Onun dışında sanki bana küs:)))Tavşan dağa küsmüş dağın haberi yok misali ben ortalarda dolanıp aklıma esen hareketleri yapıyorum. Bu hareketlerin bir sırası, süresi, seviyesi vardır herhalde. İşte ben bunlarıda kendi kafama göre gün gün arttırıyorum. Geçen gün bu kız sadece bana mı yoksa herkese mi aynı tavrı takınıyor diye takip ettim. Bıkkın, isteksiz, umursamaz tavrını diğer hastalarına da sergilediğini görünce içim biraz rahatladı aslında. Çünkü resmen kendimden şüphe etmeye başlamıştım. "Acaba yanlış bişey mi yaptım, ne oldu, ben anlamadım ki şimdi hööö..." diye düşünüp bir yandan da pedal çeviyordum kaç gündür.
Onun dışında 2 tane daha fizyoterapist var aynı ortamda. Bir ona bir de diğerlerine bakınca arada dağlar kadar fark olduğunu görüyorum maalesef. Bu resmen işini ve hastalarını sevmiyor. Sonuçta üçü de aynı işi yapıyor. Yoğunluktan diyeceğim o da değil. Çünkü seanslar 3 kişilik ve özel bir yer. Nemrut fizyoterapistin hastaları olan biz zavallılar, resmen üvey evlat muamelesi görüyoruz a dostlar. Bazen kıza bir şey soracak oluyorum, alacağım cevaba korkumdan ya da soru havada konuşma balonu şeklinde kalıp patlayacak diye (sorulara cevap vermeme gibi adetide var.) soramıyorum, "boş ver, sen az daha debelen, sonra çek git kızım" diyorum içimden.
NOT: Şu yukarıda yazdıklarımı betimleyecek bir fizyoterapist imajı bulunamadığından görsel olarak "zombi hemşire" imajı kullanılmıştır bilginize. Ayrıca yer ve kişi adı kesinlikle gizli tutulacak. Sormayın söylemem:)
Adadan 2 gün önce evime döndüm. Kefaloz sahilinde yürüyüş yaparken kışın tuz gölü ve denizin birleştiği bölgede dolaşıp deniz kabuğu topluyordum. O sırada denizin ve kumun aşındırdığı bu sevimli tahta parçasını gördüm.
" Tahta parçası hiç sevimli olur mu?" demeyin bana, basbaya sevimli bir tahta parçasıydı. Evin bahçesine bundan güzel bir tabela olur diye düşündüm.
Yanımda sadece bulmaca çözmek için getirdiğim tükenmez kalemim vardı.Güneşlenirken "GÖKÇEADA" yazdım dalga, bulut, minik bir tekne çizdim.
Eve dönerken Filli Boya'nın renk tüplerinden aldım bir kaç renk ve renklendirdim. Aslında mat bir vernikle verniklemek gerekiyordu ama öyle bıraktım. Tahta parçasının denizden aşınmış bu hali çok hoşuma gitti.
